Gök kuşağını duyup melodileri görüyorum böyle havalarda. Biraz daha dalgalanıyor deniz. Maviyi duyuyorum. Uzakları dinliyorum. Tek tek adımlardan yarattığım mesafeleri kapatıp, içimdeki uzaklara ulaşıyorum biraz daha. Sonra biraz daha hissizleşiyorum. Biraz daha uzaklara dalıyorum. Yaşantımın içinde kayboluyorum biraz daha. Bildiklerimin yanlış olduğunu kabul etmek nedense her seferinde ters düşüyor içime üşüşen gölgelerime.. En çok kendime kör olsam da, kendimi duymaya başladığım zaman dağıtıyorum içimdeki kayboluşları. Huzura en kestirme yollardan ulaşmaya çalıştığım zamanlarda süre aşımına uğruyor mesafelerim. Ayakbağı olan insanlardan kurtuldukça artıyor engebelerim. En zorlu gecelerden en huzurlu sabahlara ulaştığım zamanlarım da oluyor bazen. Ama bazen öyle zamanlar geliyor ki ne duyduklarım renkli ne de gördüklerim keyifli.. Yine aynı hikaye aslında. Yine aynı sahil. Gece. Müzik. Siktir et.